آرامش به این نیست که گناهان گذشته را فراموش کنی و یا به مرگ و مجازات آینده فکر نکنی. غفلت از گذشته و آینده تنها یک آرامش سطحی و کاذب می‌آورد. آرامش عمیق و واقعی در این است که دربارۀ گذشته و آینده‌ات بارها با خدا حرف بزنی و مناجات کنی. آنگاه این خداست که به تو آرامش می‌دهد و تو را نوازش می‌کند.
قیامت بیش از آنکه پایان حیات دنیا باشد، آغاز حیات جاودانۀ آخرت است. هرکه از دنیا می‌رود، بیش از آنکه حیات دنیاییش پایان یافته باشد؛ حیات آخرتش آغاز شده است. به همین دلیل برایش فاتحه می‌خوانند. فاتحه یعنی آغاز و افتتاحیه، نه پایان و اختتامیه.
آنچه سخت است دنیا است، دین آسان است. زندگی دشوار است نه بندگی. دینداری و بندگی خدا، زندگی در دنیا را آسان‌تر می‌کند. اگر دشواری در دستورات دین احساس میکنید، این به خاطر سختی زندگی در دنیاست. دین راه عبور از این سختی‌ها را نشان می‌دهد. مثلاً اگر دین لذتی را منع می‌کند، برای این است که آن لذت زندگی را سخت‌تر می‌کند.
