امام باقر علیه السلام می فرماید:
به خدا قسم خدا از مردم جز دو خصلت و خویی نخواسته، به نعمتها اعتراف کنند که برایشان می افزاید و به گناهان اقرار نمایند که آنها را می آمرزد.
(برگرفته از اعتراف نامه شهید سید مجتبی علمدار)
خدایا اعتراف می کنم که....
*امام خود را نشناختم و محبت او را در دل نداشتم و در عزای او غمناک و در شادی او شاد نبودم که در همین مورد پیامبر (صلی الله علیه و آله) می فرماید:هر کس بمیرد و امام زمان خود را نشناسد مانند کسی است که در زمان جاهلیت مرده است.
*لحظه ای به ابدی بودن دنیا و تجملاتش فکر کردم.
*چشمم گاه به ناپاکی آلوده شد.
*همواره خشمناک بودم و نتوانستم بر خشم خود غلبه کنم.
*شنیدن حرف حق برایم مشکل بود.
*نشان دادم کاره ای هستم و دارای پست و مقامی می باشم.
*ایمانم به بنده ات بیشتر از ایمانم به تو بود.
*برای دوستانم آرزوی کفر کردم تا که ایمانم نمایان تر شود.
*در راهی که برایم مشخص کردی سستی کردم.
*از اینکه عفت زبانم را به لغات بیهوده آلوده ساختم.
*رسوا شدن در دنیا برایم دشوارتر از رسوا شدن در آخرت بود.
*صدقه دادم و دوست داشتم از من تعریف و تمجید کنند.
*مبالغه در حرف زدن کردم و چیزی را بزرگتر از آنچه بود نشان دادم.
*شکر نعمت را به جا نیاوردم و همواره کفران نعمت می کردم.
*برای فهم و تفسیر قرآن و تدبر در قرآن برنامه و زمانی را اختصاص ندادم.
ادامه دارد...
ر.. عسگری
